خدایا ظهور کن.لطفا.

خدای کودکی های من.

خدای ازاده ی ده ساله.

هیچوقت فکر نمیکردم به اینجا برسم

شک کنم.

به همه چیز.به خودم ، به تو ، به همه ی اونچه که بین من و تو بوده.

شبانه روز بی خوابی و فکر و فکر و فکر.

سردردهای شدید شبانه و انفجار مغزم.

که نمیتونه تو رو توی خودش جا بده.

میفهمی خدا؟؟؟؟

کاش میشد  به حرمت همه ی رفاقت هایی که تا سه روز پیش شاید با هم داشتیم ظهور کنی و بیای بشینی روی مبل خونم.

بیای بشینی و من برات چای دم کنم. تو حرف بزنی.که چرا این همه درد؟؟؟؟

خدای قلبم.کاش میشد بیای و بشینی کنارم و حرف بزنی و من برات بگم از دردهای سرسام اوری که بخاطر تو دارم

حرف زیاده چون دردهای من بی نهایته.درد بودن.درد چرا بودندرد فکر

حرف نمیزنم.

فقط یک جمله و تمام

لطفا جز اون دسته ای قرارم بده که اگر بخواهی انها را به راه راست هدایت میکنی

همین