یادداشت های روزانه ی یک زن...

امشب یکی منو یاد اینجا انداخت و ارامش پس از نوشتن.حتی اگه هیچ کس نخونتشون.مهم فقط کیبورد و احساس منه که تخلیه میشه .اینجا.

یک سال و اندی سردرگمی این روزها شده یه کوه مشکل که نمیدونم باهاشون چیکار کنم.

خیلی وقتها فک میکنم چه اشتباه بزرگی بوده این تاهل .

بدرد من نمیخورد.من به تنهایی عادت داشتم.به فکر.به کتاب.به من.به جستجوی درون.

دو ساله دارم تلاش میکنم که زن باشم.اما نمیشه انگار.من نمیتونم یه زن باشم.

هر روز بیشتر حس شکست دارم .شکست زندگی متاهلی و دغدغه های نه ای که من هیچوقت ندارمشون.

چون دوست ندارم که داشته باشم.

این روزها کابوس شده برام مادر بودن.شدیدا غریبم با این واژه.و پر از وحشت.حس نابودی میکنم.

کاش متاهل نبودم.کاش .کاش.کاش.

این روزها همه چیز به هم ریخته.من بیشتر از قبل زن نیستم.بیشتر از قبل متنفرم از خونه و زن.

بیشتر از قبل متنفرم از جنسیت.از نقش.بیشتر از قبل متنفرم از این ازاده ی جدید و زندانی.

این روزا به هر چیزی فک میکنم جز زندگی متاهلی خودم.که بلاتکلیف مونده.و به همه ی ارزوهام دهن کجی میکنه

کاش میشد با یه پاک کن خیلی چیزا رو پاک کرد و دوباره کشید.یه جور دیگه.

این روزا بیشتر از قبل از همه ی ادما گوشه میگیرم.نمیدونم چرا انقدر تنها بودن لذت بخش شده.

خیلی زود پیر شدم انگار.شاید هم پیری نیست.25سالگی و پیری؟

این روزای خودمو دوس میداشتم اگه زن نبودم.

خدای کودکی های من.

خدای ازاده ی ده ساله.

هیچوقت فکر نمیکردم به اینجا برسم

شک کنم.

به همه چیز.به خودم ، به تو ، به همه ی اونچه که بین من و تو بوده.

شبانه روز بی خوابی و فکر و فکر و فکر.

سردردهای شدید شبانه و انفجار مغزم.

که نمیتونه تو رو توی خودش جا بده.

میفهمی خدا؟؟؟؟

کاش میشد  به حرمت همه ی رفاقت هایی که تا سه روز پیش شاید با هم داشتیم ظهور کنی و بیای بشینی روی مبل خونم.

بیای بشینی و من برات چای دم کنم. تو حرف بزنی.که چرا این همه درد؟؟؟؟

خدای قلبم.کاش میشد بیای و بشینی کنارم و حرف بزنی و من برات بگم از دردهای سرسام اوری که بخاطر تو دارم

حرف زیاده چون دردهای من بی نهایته.درد بودن.درد چرا بودندرد فکر

حرف نمیزنم.

فقط یک جمله و تمام

لطفا جز اون دسته ای قرارم بده که اگر بخواهی انها را به راه راست هدایت میکنی

همین

خیلی خیلی توی خونه حوصلم سر رفته.باشگاه و استخر و دور دور تطیل.یه عالمه درس و مشق دانشگامم تطیل چون زورمه.کلاسا اما مجازیه اوف ا دست استادای بیکار.بیشترین کاری که این چن وقته کردم بازی انلاین جنگی پابجی بوده

این روزا که اتفاقای دنیا و ایرانو نگا میکنم به مسخره بودن زندگی و اینکه چقد همه چی مزخرف و تکراریه پی بردم نه اینکه افسرده شما نه اتفاقا نتیجه این بوده که بگم گور پدر همه اتفاقای بد و ادمای بد و رفتارای بد و بدی هاخوش باش این دو روز دنیارو باباهمه چی مث برق و باد داره میگذره چشم ببندی پیر شدی و البته اگه به پیری برسیم با این وضعیت و مردیپس خوش باش و خوبی کن و عشق بده و عشق بگیر.دنیا هیچیه .هیچی .یه هیچی خوب بساز لاقل.

طبق معمول علی سرکاره و من خونه تنهام.اما امروز کارای زیادی کردم به جز درسهر چی فکرشو کنیورزش ، رقص ، تمیز کاری خونه ، شام ، شکرگزاری از هستی ، اب دادن به گلای خوشگلم.و و و و و و و و الانم به زور میخام یه دو خط مقاله بخونم اگه بشه  

این روزا همش میترسم میهن بلاگ تطیل شه و در وبلاگم تخته شه برای خودم.چون فقط منم خواننده ی خودمامیدوارم همیشه بتونم وارد اینجا شم.

الان که وارد 28 سالگی میشم حس میکنم خیلی دنیام فرق کرده.بعضی لحظه ها دلم برای قبل تر ها تنگ میشه بعضی لحظه هام خوشحالم که شدم این.

ازاده ی 28 ساله الان خیلی عاقل تر و پخته تره و لذتهاش خیلی عوض شده.یه سال اخیر تنها تر شدم.کتابهای خونده شدم خیلی زیاد شدن.سخت تر با بقیه دوست میشم.کم پیش میاد فکر نکنم.فکر فکر فکربه همه چی .به بودن،به نبودن،به ادمیت،به مرگ،به بچه هایی که متولد میشن،به درد،به فقر،به خیلی چیزا.اینروزا از اینکه فکر میکنم و میخونم و تنها شدم لذت میبرم.دیگه نمیتونم هر ادمی رو بپذیرم که چیزی به مغزم اضافه نمیکنن.دست خودم نیست بهم احساس خستگی میدن.میدونم که منم خیلی خسته کنندم برای خیلی های اینروزای دنیا.

گاهی هم غصه ی این من جدیدو میخورم.اخه این من جدید خیلی سخت میشه براش دنیا.زندگی.بعضی وقتا باید زد به سرخوشی و لذت و تا ته بودن خندید و مست کرد.بخاطر همین اینروزا وسوسم که برای خلاصی از این همه فکر و کتاب و فلسفه و درد مست کنم .تنها راه خلاصی از فکر و خلاص شدن از این همه فهمیدن ها همینه.

من انقدر عاقل شدم که همیشه توی لحظم.دیگه خیلی وقتا غصه ی چیزی که اتفاق نیفتاده رو نمیخورمو خیلی وقتا غصه ی خیلی چیزایی که اتفاق افتاده بوده رو هم نمیخورم.دچار یه خونسردی و بی تفاوتی عجیبی شدم که نتیجه ی رسیدن به این جملس که دنیا یه خواب مسخره س.

با همه ی این خونسردی ها و بی تفاوتی هام.یکی هست که اخمش ،اشکش،غمش،دردش،چنان مضطربم میکنه که من از این حسی که توی درونم بهش دارم وحشت میکنم.علی عزیزم.

طوری به بند بند وجود یه ادم بی تفاوت و خونسرد پیوند خورده که همه ی هستی رو زیر سوال میبره.واقعا عشق چیز عجیبیه.من غصه و استرس هیچی رو ندارم هیچوقت به طوریکه خیلیا بهم میگن چقد خوبه انقد توی لحظه ای.ولی این ادم و وجودش کاری میکنه که من با غمش یه شبه پیر شم.

این حس ترسناکه.وقتی که میفهمی اخرش یکی هست و یکی نیست اینجاس که میشه یه کابوس ترسناک که دلت میخاد از مغزت پرتش کنی بیرون.

دوس دارم باهاش بمیرم.خیلیا میگن عشق وجود نداره.نمیدونم شاید دیگه نداره.برای ما دو تا 11 ساله که عشق هست.خیلیم عجیبه.11ساله که انقد عجیب بهم پیوند خوردیم که خودمونم میترسیم.عشق وجود داره ولی خیلی ترسناکه.خیلی زیاد